Onlangs heb ik mijn verjaardag gevierd op een wel heel bijzondere wijze: ik werd geblinddoekt “ontvoerd”, werkelijk niet wetende waar naar toe. Een uur lang mocht ik in het donker zijn en uiteindelijk stopte de auto. Geblinddoekt werd ik begeleid door mijn liefde naar één van mijn allergrootste liefdes van inmiddels 30 jaar oud: Rachel!

Rachel was mijn eerste paard. Voorbestemd door een fokker als fokmerrie en sport springpaard. Maar door haar temperament onhandelbaar voor de meeste ruiters. Door de verbinding die ik met haar aan ging onstond er een intense vertrouwensband. Ik kon met haar lezen en schrijven.

Helaas heb ik destijds door privé omstandigheden een nieuwe eigenaar voor haar moeten zoeken. Ik wenste voor mijn prachtige paard dat ze een plek zou krijgen waar ze ongeacht haar zogenaamde onhebbelijkheden (ze gooide ieder ander van haar rug) geaccepteerd zou worden zoals ze is. Een natuurlijk leven met een ander paard in de wei. Zonder weer in het topsportcircuit terecht te komen (waar ze absoluut gebroken zou worden).

En deze plek heeft ze toen gekregen bij Henrike die tot op de dag van vandaag haar alle zorg en liefde geeft.
En op mijn verjaardag heb ik haar dus weer opgezocht! Een emotionele ontmoeting. Ik voel dat ze met haar 30 jaar al een heel stuk overgegaan is naar een andere wereld. Het raakt me. Rachel raakt me. Het afscheid wordt steeds meer definitief.
Dankbaar voor deze heel bijzondere en onvergetelijke (verjaar)dag.
Dank je wel Hans en Henrike!