“Ik weet niet meer wat ik doen moet, weet het niet, weet het niet! Een golf van verdriet – waar komt het zo snel vandaan”?

Een bijzondere ont-moeting tijdens de Aarden met Paarden ontmoetingsdag. Graag deel ik dit schrijven van Anke, een deelneemster. Oog in oog met het paard, ontmoet je jezelf.
(Foto is gemaakt door een van de overige deelnemers).

Ik ben onderweg naar de masterclass van Sandra, de Aarden met Paarden, ont-moetingsdag – leren hoe het is om in contact te komen met paarden. Wie is dit paard…wie ben ik…? Al zo lang en zo graag wil ik dit ervaren en mijn angsten overwinnen. Ik heb een paar heel bijzondere en mooie ervaringen met een paard mogen hebben, maar ook de nodige negatieve. Dat heeft een grote angst achtergelaten die verder reikt mijn jeugd in.

Dus heb ik een steen op mijn maag, voel me benauwd en tegelijkertijd zo hoopvol.

Sandra laat zien hoe belangrijk het is om niet ‘in je hoofd’ te zitten maar je open op te stellen. Een paard is een bijzonder sensitief en intelligent dier en heeft al lang gezien en gevoeld hoe je op dit moment bent – hij heeft je al “gelezen” door je lichaamstaal, wat je onbewust uitstraalt. Sandra vraagt ons de bak in te gaan en ons in een rij op te stellen  bij het hek. Ze gaat Friso halen. Daar komt hij enthousiast aan: een prachtig, groot, zwart Fries paard. Hij stevent direct op de eerste persoon af in de rij.  Zij is niet bang , want gewend aan paarden. Mijn hart klopt in mijn maag. Hij is bij vrouw twee aangekomen, vrouw drie slaat ie over.

Nu staat ie vlak voor me  – en ik weet me geen raad. Probeer de paniek diep weg te stoppen. Hoog torent ie boven me uit. Ik houd mijn linkerhand met palm boven, vlak onder zijn mond (als kind was me dat verteld – dan kan ie je niet bijten). Voor ik het me realiseer is m’n hele hand tot aan de elleboog in zijn mond verdwenen – hij sabbelt er op als een klein kalfje! Voorzichtig trek ik m’n hand terug en hou deze weer met m’n handpalm naar boven onder zijn mond. Opnieuw voel ik een zachte en warme tong om mijn vingers en mijn hele onderarm…Voel me een beetje geschokt en blij verbaasd.

Dan komt een opdracht: probeer Friso via je lichaamstaal uit te nodigen in een brede cirkel met je mee te draaien – Los en geen lijn die je met hem verbindt. Heel gewoon “eenduidig” zijn in wat je graag wil doen, met respect. Je nodigt hem uit, geen opdracht dus!
Sandra heeft het ons laten zien:
Ze maakt een uitnodigend gebaar naar Friso – ze draait langzaam om haar as, en hij loopt in een ruime cirkel met haar mee. Zij huppelt, en ja hoor, hij vindt het “spelletje” leuk. Twee vrouwen is het min of meer gelukt.

Even diep ademhalen en dan – kom op meid – ook de bak in. 

Friso staat bij een paar vrouwen die hem aaien en laat zich niet verleiden met mij mee te gaan. Vooruit.. ga nou naar hem toe en vraag hem met je mee te gaan, zeg ik bij mezelf. Gewoon rustig blijven. Hij draait z’n hoofd niet eens. Kijkt me van opzij aan en laat zich verder aaien. Angst onderdrukkend loop ik naar dat grote lijf, dat grote hoofd. Ik vermijd het hem aan te kijken. Wat zitten die ogen hoog. Ik weet dat ik hem niet direct moet aankijken. Ik leg m’n hand voorzichtig op zijn neusbrug en vraag hem met me mee te gaan. Loop achterwaarts bij hem weg …….nee dus. Doet ie niet. Wat nu ….? Dit herhaal ik nog twee keer.

Dan sta ik daar een paar meter bij hem vandaan en voel me verloren, zo verschrikkelijk alleen en verloren. Ik kan het niet, ik kan het niet, ik kan het niet. Schaamte. Gefaald.

Schoorvoetend en intens bang loop ik weer naar hem toe. Ik sta heel dicht bij zijn hoofd en zeg zachtjes: “ik weet niet meer wat ik doen moet, weet het niet, weet het niet. Een golf van verdriet – waar komt het zo snel vandaan? – en dan is zijn hoofd tegen mijn voorhoofd, zijn neus door mijn haar, heen en weer en heen en weer. Zoveel tranen die niet te stoppen zijn, een stroom die de aarde in verdwijnt. Friso heeft ze laten komen en voert ze ook weer weg. Leunend met m’n rug tegen dat lieve warme enorme lijf. Zijn hoofd zwaar over mijn schouder.

Nog nooit heb ik me zo onvoorwaardelijk veilig gevoeld, zo gewiegd en liefgehad als een klein kind. Alles schoon en helder en zuiver en niets anders telt dan dit moment met dit ontroerend sterke en tegelijkertijd zo kwetsbaar wezen: intens met elkaar verbonden. 

Angst is onherroepelijk verdwenen, zoals badwater kolkend in het gat weggesluisd wordt. Grote rust en een groot geluksgevoel. Friso heeft me geschonken wat ik al zo lang zocht en op gehoopt had. Deze ervaring valt bijna niet in woorden te vatten.

Natuurlijk begrijp ik nu waarom Friso niet met me meeging, waarom hij staan bleef. Als ik al niet wist hoe ik het had, hoe moest hij het dan weten? Dubbele, driedubbele gevoelens en gedachten. Chaos in mijn hoofd en in mijn lijf.

Het zuivere nul-punt, daar moest ik eerst aankomen. Het niet – meer – weten – punt.

Friso wist toen wat hij wilde doen en gaf zich aan mij – belangeloos en vol liefde. Wat een voorrecht om dit met hem te mogen delen.

Sandra, jouw diep begrip en grote liefde voor deze bijzondere dieren maken hen vrij en ontvankelijk en sensitief in het contact met ons, mensen. Wat kunnen en moeten we toch nog veel leren van hen.

Ik ben jou en Friso zo dankbaar – deze kostbare ervaring draag ik altijd met me mee.

Met veel liefs,
Anke

 

Een gedachte over ““Ik weet niet meer wat ik doen moet, weet het niet, weet het niet! Een golf van verdriet – waar komt het zo snel vandaan”?

  1. Ik ben koud en zo blij ik heb tranen in mijn ogen ik wil zo zoo graag deze ervaring hebben echt perfect! 100000% perfect!!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *