Het stille verdriet van een paard.
Gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Voor privacy heb ik de namen aangepast.

Paarden zijn hele sociale wezens.
Wanneer paarden in kuddeverband (wat een must is) leven en een van hen overlijdt zie je dat ze uren, soms dagen om het overleden paard blijven staan. Paarden leven niet zoals roofdieren (waaronder ook de mens) op basis van ervaringen, maar op basis van herinneringen.

Aanschaf paard.
Een tijdje terug ontmoette ik Janine en haar nieuwe aanwinst Sem. Het paard werd gekocht met als doel: recreatief buiten rijden. Zo op het eerste oog was er niks aan de hand. Het paard werd op een pensionstalling gestald.

Angst en paniek.
Echter tijdens de vierde buitenrit kwam Janine ten val omdat paard Sem het plots op een lopen zette, dus er vandoor ging. Ze schoot tijdens het er vandoor gaan in paniek en angst. Niet wetende hoe ze Sem tot stilstand moest krijgen. Ze brak haar nek en na enkele operaties en fixaties kon ze langzaamaan revalideren. Echter het vertrouwen was ze kwijt en angst regeerde.

Gedragsproblemen.
Ik werd benaderd om eens mee te kijken wat er nu werkelijk aan de hand was. Inmiddels liet Sem steeds meer gedragsproblemen zien. Hij brak uit en liep zomaar de weg op totdat ze hem konden vangen. Tijdens het wandelen aan de hand maakte hij plots rechtsomkeert om hard weg te rennen. En zelfs als hij in de ruime bak stond met mensen erbij kon hij onvoorspelbaar zijn en sprong over de hoge bakrand heen ondanks dat de mensen hem wilden tegenhouden door voor de bakrand zich groot te maken. Het maakte Sem niets uit. Hij brak gewoon uit op de meest onvoorspelbare momenten.

Oorzaak.
Toen ik bij hem kwam stemde ik me op hem af. Als ik dat doe krijg ik vaak ook energetisch beelden door. In dit geval kreeg ik een beeld door van een paard wat eenzaam staat te hinniken en roepen; dat paard riep Sem. Dat paard miste Sem.
Bij navraag bleek inderdaad dat Sem opgegroeid was met een ander paard. Zij tweeën vormden samen een koppel/kudde. En deze was dus abrupt door mensen uit elkaar gehaald. Een traumatische ervaring voor beide.

Het gekke en gevaarlijke paard.
Toen Sem met Janine op zijn rug er vandoor ging bleek hij in de verte een gehinnik te horen van een ander paard. Totaal nog niet geaard en geland op zijn nieuwe plek met nieuwe mensen reageerde hij hierop en zette het op een lopen. Hij wilde naar zijn maatje!
Ook het gegeven dat Janine van zijn rug viel maakte dat hij vervolgens bij elke spanning die hij waarnam en elke angst die hij bespeurde getriggerd werd om te vluchten. Want neutraal werd er niet meer naar Sem gekeken. Hij was dat gekke gevaarlijke paard. En dat etiket kreeg hij opgeplakt, geheel onterecht. En omdat hij dat label bij zich droeg, keek ieder met argusogen, stille angst, onzekerheid naar hem. Tsja, hoe doorbreek je die vicieuze cirkel? Want hoe minimaal onze signalen ook kunnen zijn, paarden pikken ze op. Hoe veilig zijn we dan nog voor het paard?

Aandacht en beleid.
Mensen laten we alsjeblieft niet onderschatten hoeveel leed we een paard kunnen aandoen wanneer we ze uit hun vertrouwde kudde en plek halen. Weg basis, weg veiligheid, weg vertrouwen. En dat is niet zomaar hersteld.
Het vraagt van ons om dit proces zorgvuldig met aandacht en beleid te begeleiden. Vaak is het zo dat als dit niet met beleid is gedaan paarden zich afstompen en ontzield raken.

In dit geval van Sem vond Jacqueline het een te grote opgave om dit proces aan te gaan en te herstellen. Ze durfde het niet meer aan. Sem wordt nu niet meer gereden en leeft helaas alleen in een wei.

Wil je meer weten en/of advies bij het aanschaffen van een paard of pony, neem dan gerust contact met me op.

Hartelijke groet,
Sandra Slym