De boodschap van een bijzonder paard, Quincy.

We zaten lekker bij onze tent in een glooiend landschap te genieten van de natuur, zon en ruimte toen Hans (mijn partner) zei: “San, hier vlakbij staat een Fries te koop, zullen we gaan kijken?” Wow, een Fries! Ik vind ze zo prachtig, krachtig en statig. De meesten kennen de Friezen wel waarmee ik werk in Hengelo.

Ik heb de eigenaresse gelijk gebeld. Na ons telefoontje zijn we in de auto gestapt op naar de Friese dame Quincy. Toen we aankwamen ontmoette ik een betrokken studente en haar vader. De jongedame vertelde dat ze Quincy afgelopen april bij een fokker gekocht had die gezien zijn leeftijd wilde inkrimpen. Quincy was nu 13 jaar en nog verkoopbaar. Ze bleek 3 veulens te hebben geworpen en ooit eens voor de kar beleerd te zijn, verder werd er niks mee gedaan. Echter de studente kreeg geen connectie met Quincy. “Het klikt niet en ik heb het geduld gewoonweg niet met haar”, zei ze me.

Ik was enthousiast en wilde Quincy ontmoeten: wat maakt dat deze jonge vrouw geen connectie met haar krijgt? We liepen naar haar stal en daar stond ze dan: alleen in een mega groot voor haar speciaal gecreëerde gesloten stal met volop stro. Het eerste wat ik bij mezelf waarnam was een “nee” naar haar. Ik had besloten voor mezelf om op zoek te gaan naar een paard zonder problemen. Echter is dat zoeken naar een speld in een hooiberg, met name bij Friezen, vooral de wat oudere.

Quincy stond zielig in een hoek in een ruststand. Ze keek naar ons en ze keek weer voor zich uit, duidelijk geen happy paard. Bijzonder om te zien hoe de vader hiermee omging. Hij liep naar haar toe en pakte haar vast, voor mijn gevoel dwingend. Het paard liet alles maar over zich heen gaan en bleef op de plek staan. Ik liep naar d’r toe, vragend om me toe te staan in haar ruimte. Dat was oké. De man liet me mijn gang gaan en stapte uit de ruimte van het paard. Ik streelde Quincy over haar hals, rug, heiligbeen en tilde haar staart iets omhoog en liet weer los. De hals was niet prettig voor haar, ze draaide zich om en kwam terug. Pijnlijk voor haar. Toen ik over haar rug streelde begonnen haar darmen duidelijk te rommelen en ze liet een hele diepe zucht gaan. Ik liep bij haar vandaan en ze draaide zich om om uit geheel eigen beweging naar me toe te komen. Ze legde haar hoofd letterlijk in mijn handen en sloot haar ogen. Zo stonden we even. Na een tijdje liep ze weg en begon te mesten. Zo, dat was een moment waarin ze veel los kon laten! Mijn partner, de studente en haar vader stonden op afstand toe te kijken. Nu weet mijn partner wel hoe ik met paarden ben en ziet hij keer op keer wat ik teweeg breng bij ze, maar deze mensen waren met stomheid geslagen. Nog niet eerder hadden ze gezien dat dit paard een connectie maakte met wie dan ook, zelfs niet met haar nieuwe soortgenoten in de wei. Natuurlijk hield ik – bescheiden als ik ben – in mijn achterhoofd dat ze dit paard een goede plek wilden bieden maar ook graag er vanaf wilden (met een veel te hoge vraagprijs).

Op naar het moment om haar buiten te zien lopen. Ik zag dat ze een iets doorgezakte rug had en achter totaal geen bespiering. Dit verklaart haar gevoeligheid op de hals. Alle gewicht en bespiering zat voor, dus achter totaal niet ontwikkeld. Dit kan komen door een verkeerde manier van trainen/lopen voor de kar. Ook het veulens werpen kan mede de oorzaak zijn. Echter voor mij was dat niet het probleem. De studente hield haar aan een longeerlijn en Quincy liep braaf haar rondje. Totaal niet in contact maar volledig daas op de automatische piloot. Ze gaf aan het paard niet los de durven laten en dat snapte ik dus niet. Blijkbaar had ze geen enkel vertrouwen in het paard.

Ik vroeg of ik het mocht overnemen en zoals de meesten van jullie wel van mij kennen is dat ik alles wat er op en er aan hangt er af haal. Dus dit geschiedde. Quincy begon meteen te grazen, maar echt heel gulzig…het leek wel of ze stress ging weg eten en zoveel mogelijk endorfine wilde aan maken. Ik voelde hoe gevoelig ze was en hoe voorzichtig ik moest zijn wilde ze niet vluchten. Ze reageerde meteen op mijn zachte energie en kwam in beweging, heel subtiel. Wanneer ik verzocht te stoppen, ging ze meteen als een dolle gras eten, stress weg eten.

Ze was onlangs onder het zadel beleerd, echter de eigenaresse durfde het niet verder op te pakken. Het paard luisterde niet, er was geen contact en het paard kende behalve het zadel nog niets. Toch durfde ik het zadel er op te leggen. Dit ging niet zomaar, want toen ik met hoofdstel en zadel er aan kwam liep ze weg, zo sensitief. Dit duurde een paar minuten en ik legde het tuig weg en ging me klein maken en weg kijken zodat ze me niet als bedreiging zag. Ik ging gehurkt zitten ergens in het gras, wachtend totdat ze kwam. En ja hoor, daar kwam ze aan. Ik kon opstaan en rustig het hoofdstel om doen en vervolgens het zadel opleggen. Ik voelde haar onrust en vluchtneiging nadat ik haar een stukje aan de hand mee nam. Ik gaf haar ruimte en liet haar kijken en gaan zonder dat ze bij me weg ging. Ik bewoog even met haar mee om haar vervolgens naar een groot veld te brengen/leiden. Toen voelde het goed om zonder hulp van de anderen op te stappen.

Het voelde goed en haar rug voelde buitengewoon goed aan, gelukkig! Met lange teugels stapte ik rond en vervolgens begon ze zich al snel te ontspannen. Er was een connectie en verbinding, een eenheid dat werden we. Ik voelde de behoefte om een buitenritje te maken ondanks dat ze weinig kende. De eerste paar minuten voelde ik enorme spanning in haar lichaam, maar al snel kwam ze helemaal in de ontspanning. Samen genoten we van een prachtige buitenrit, ontspannen en met lange teugels. Plots schrok ze van een luid geweerschot naast ons, één of andere jager vond dit kennelijk nodig. Toch bleef ik volledig in vertrouwen en wist dat over te brengen waardoor ze binnen 1 minuut herstelde en we al genietend verder onze weg vervolgden.

Aan alles komt een eind, dus ook aan deze bijzondere ontmoeting. Ik zette haar terug op stal en ze ging bij me vandaan. Opnieuw draaide ze zich om en kwam naar me toe. In stilte bedankte ik haar voor deze prachtige ontmoeting en rit. Ze heeft me zomaar toegestaan om op haar rug te gaan zitten en heeft me in vrijheid willen dragen. Ik was haar zo dankbaar en ze raakte me diep, intens diep. Ze legde haar hoofd opnieuw in mijn handen, onze ogen ontmoetten elkaar en toen zag ik haar ziel, haar hart dat ze opende voor mij en waarin ze me toeliet. Een traan rolde over mijn wangen. Ik gaf haar de naam Trust, dat was de boodschap van onze ontmoeting.

Helaas is ze niet bij mij terecht gekomen ondanks dat ze zo welkom was. Echter voor mijn coaching zou ik haar teveel belasten en dat verdient ze niet. De studente bedankte me voor wat ik voor Quincy en haar heb betekend. Het bracht haar inzichten in haar paard én vertrouwen…TRUST!!!

Hartelijke groet,
Sandra Slym