VERTROUWEN

Ik open mijn ogen
En zie het lieflijkste schepsel ter wereld
Mijn moeder
Haar vacht glanst in de zon
Ze moedigt me aan om op te staan
Mijn benen willen niet naar mij luisteren
Toch moedigt ze me aan
“Ze zullen wel naar je luisteren, wacht maar af”
Ze had gelijk
Nu vlieg ik over de vlakte
Steeds sneller en sneller
Alsof ik één ben met de wind
Een geweldig gevoel dat ik met iedereen wil delen
Jaren verstrijken
Ik heb afscheid genomen van mijn moeder
Ik ben nu volwassen en moet mijn eigen weg gaan
Ik ren zo ver als mijn benen me kunnen dragen
Ik ren totdat ik gevangen word
Door de klauwen van de mens
Met dwangmiddelen dwingen ze mij
Om te gaan in de richting die zij willen
Opgesloten in een kleine stal
Staat naast me een oud paard
Hij vertelt me over zijn leven
Hoe hij het uiteindelijk opgaf
Hij vertelt me dat hij alleen zal sterven
In een koude omgeving
Zonder waardigheid, zonder trots
Voor de eerste keer in mijn leven ben ik echt bang
Bang om op te geven
Maar in de duisternis verschijnt een licht
Een aardig iemand neemt mij mee
Uit de donkere gevangenis
Naar de grote weilanden
Eerst ben ik onwillig
Nog steeds wordt er mij van alles om gedaan
Nog steeds ben ik gevangen
Maar dan op een dag
Op mijn blote rug, onbetuigd…
Ik ren, vrij als een vogel
Één met de wind
Ik heb iemand gevonden om het mee te delen
En als mijn einde ooit zal komen
Zal zij naast me zitten en me geruststellen
Diep in mijn hart weet ik nu dat mensen niet slecht zijn
Ze herinneren zich alleen niet dat zij ooit ook vrij waren
Maar wij, paarden, zullen laten zien dat de mens echt vrij kan zijn
Samen met ons over de vlakte rennen
De wind in het gezicht
Pure, ongetemde vrijheid

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *