Een dag die in mijn ziel gegrift staat.
Elke workshop bij Sandra en haar paarden heeft me tot nu toe diep geraakt. Maar deze dag zal een uitzonderlijke dag worden, althans voor mij.

Twee “sessies/opstellingen” met systemisch werken hebben we volbracht. In de pauze, bij een kopje thee stelt Sandra voor om een stapje verder te gaan; zonder woorden “er in” gaan en te durven aanvaarden wat er komen gaat – durven vertrouwen op een natuurlijke loop der dingen.” Tot nu toe hebben we tijdens de opstellingen gewerkt met gebruik van taal, zoals we gewend zijn in onze dagelijkse contacten.

Maar wat zal er gebeuren als we geen woord spreken? Gaan we anders voelen – gaan we meer of juist minder voelen? Onzeker? Veel onzekerder? Angstig of juist afgesloten voor emotie? Het wordt een totaal andere manier van zoeken naar je eigen binnenkant en zoeken naar contact met de ander. Wie ben ik dan? Wie is de ander? Beetje gespannen ben ik wel, weet niet wat me te wachten staat. Toch nieuwsgierig probeer ik mezelf open te stellen. Sandra vraagt ons de ogen te sluiten. Stilte…nog steeds stilte…zijn de paarden ergens? Waar, waar? In mijn buurt?

Ik wankel, niet denken…beetje misselijk…voel dat ik moet liggen, me zo klein mogelijk maken. Wat nu? Leegte en angst. Paard Grietje komt een beetje naderbij en kijkt …iets ontvouwt zich en er komt beweging in de groep. De paarden bewegen zich tussen de groep waar pijn, verdriet en hereniging ontstaat.

Ik voel dat ik aan het transformeren raak, alsof ik geboren word.  Mijn “kind-zijn” is op zijn hoede, durft niet helemaal blij te zijn dat ik geboren ben in deze nieuwe omgeving. Opnieuw transformatie en weer ervaar ik angst, die zo diepgeworteld zit…kennelijk al levens – lang. In de groep ontvouwt zich liefde, koestering, warmte en troost. Van de PAARDEN….! Een mooie afronding.

Hoe het voor mij was, ook goed? Er kwam een huilen wat haast niet te stoppen was. Nu wel proberen woorden te vinden – om te evalueren.

De afgelegde weg: van het innerlijke kind – via afwijzing door de buitenwereld naar – willen schuilen achter een heuvel – een nieuwe fase ingaan (de geboorte) – transformatie (door opnieuw een afwijzing) naar een volwassene. Uiteindelijk word ik opgenomen door al die warme mensen. De paarden nabij, en Sandra.

Voor mij bracht dit non-verbale proces de meest heftige beleving van alle doorstane emoties – een intens diepe confrontatie met mijzelf, mijn geschiedenis, een universele geschiedenis. Vanuit een collectief geheugen deze “herinneringen?” Het doet er niet toe. Niet achteraf rationele oorzaken willen zoeken.

Inmiddels ben ik niet meer verbaasd over de innerlijke transformaties. Over de grote verschuivingen die kunnen plaatsvinden binnen in jezelf. Het feit dat ik dit kan laten gebeuren heeft absoluut te maken met het grote vertrouwen in de onvoorwaardelijke aanwezigheid van Sandra. Dat ze feilloos aanvoelt wanneer ingrijpen noodzakelijk is en evenzo wanneer ruimte vereist is. Dat ze er is als de nood hoog is. Dat de paarden er zijn.

Met hen als gids bij een innerlijke reis die je samen maken wil, zonder daar woorden aan te willen geven. Je hart vertelt je wat er echt aan de hand is, waar het allemaal om gaat. Welke pijn er verscholen ligt in onontdekte hoeken van je ziel, dat het er allemaal mag zijn. Dat elke workshop met Sandra een nieuwe reis, een nieuw avontuur betekent. Angst en verdriet zijn voor mij een tussenstation, op weg naar een plek waar je met verwondering uit kunt rusten en blij kunt zijn met het onbekende uitzicht.

Tot ik verlang om een volgend stuk van mijn pad te ontdekken. Geen idee waar dat heen leidt.

Veel liefs,
Anke