Het kind wat op de een of andere manier tekort is gedaan. Gekwetst en ontkend. Er niet heeft mogen zijn – blog is geschreven door Anke (deelneemster).

Acht vrouwen rond de tafel. Sandra als begeleidster, de negende. Kennismaken door ons eigen verhaal te vertellen. De eerste vrouw vertelt wat ze graag voor zichzelf wil komen halen deze dag: Haar innerlijk kind ontdekken als basis voor wie ze nu is en waar ze naar toe wil in haar groeiproces. Wat blijkt: wij allemaal herkennen onszelf in dat innerlijke kind. Het kind wat op de een of andere manier tekort is gedaan. Gekwetst en ontkend. Er niet heeft mogen zijn. Verdriet en boosheid mogen er al zijn. Vertrouwen. Iemand zegt: “we zijn al begonnen”. Met het proces, samen en met elkaar.

We staan in een kring in de buitenbak. Het is warm. Lucy en Grietje staan in de schaduw, bij de voederplek. We wachten tot er zich iets aandient. Zowel Lucy als Grietje bewegen zich kalm naar een viertal van ons. Een signaal dat deze vrouwen ‘aan het werk moeten’. Hoe, is nog onduidelijk. Totdat 1 vrouw zegt wel te willen beginnen met contact maken met haar innerlijke kind. Ze kiest representanten uit en geeft deze een plaats in de ruimte die voor haar als passend voelt. Abstracties als ‘verlangen’, ‘vermijder’ (iets niet willen zien/overlevingsdeel) enzovoort worden door iemand gerepresenteerd. Geduld is een schone zaak. Niets forceren. Niet perse willen handelen, iets zeggen. Niet in je hoofd gaan zitten, niets bedenken – maar welke sensaties in je lichaam komen tevoorschijn.

En langzaam ontvouwt zich iemands persoonlijke geschiedenis. Onze energie en van de paarden – een stroom die onophoudelijk in beweging is. De vrouw die haar verhaal voor zich ziet voltrekken, herkent in haar lichaam en ziel een oude pijn; intens verdriet- wat er mag zijn. Lucy en Grietje die bij haar komen – troosten. Ik ben niet eens verbaasd meer, wel diep geraakt door het feit dat paarden zo zuiver aanvoelen wat nodig is in een proces. Niet verbaasd, omdat ik inmiddels heb leren vertrouwen op hun kracht, hun ‘weten’. Op hun helend vermogen.

Nog een bijzondere illustratie:
Een van de vrouwen heeft de “rol” van “NIET WILLEN ZIEN”. Dit neemt ze heel letterlijk door zich van de kern van vrouwen, waar het proces zich afspeelt, te verwijderen. Ze gaat zitten op de grond, aan de uiterste rand van de bak, vlakbij Lucy en Grietje. Totaal afgesloten en geïsoleerd. Letterlijk niet kijkend om zich heen. Alleen naar iets aan haar voeten of vlak naast zich. Wat ik zie gebeuren – ik sta aan de overkant – ook buiten de kern van vrouwen waar een emotionele, liefdevolle aandacht is. Een van de twee paarden stoot “NIET WILLEN ZIEN” tegen haar been, voorzichtig met haar hoofd. Sandra: “ja, dat wordt opstaan!” Ze blijft zitten. Het tweede paard komt erbij – hoe duidelijk kan het zijn! Beide paarden geven een niet te miskennen signaal. HUP, opstaan jij! En daar blijft het niet bij…ze blijven tegen haar aanduwen, begeleiden haar naar de groep vrouwen in het midden. Ze moet weer meedoen aan het verhaal…kijken moet ze, haar bijdrage leveren aan de ontwikkeling in het proces. Zo mooi…

Tot slot mijn eigen aandeel.

Mij was gevraagd voor iemand “innerlijke rust” te representeren. Al snel werd mij duidelijk dat die innerlijke rust letterlijk ver te zoeken was. Zowel voor de vraagsteller als voor mijzelf. Ik liep dus weg van ‘de groep’ waarin heel veel gebeurde. Ik had het gevoel dat al die knuffels die rondgingen niet het hele verhaal waren. Dat de innerlijke rust niet aanwezig was waar deze wel hoorde te zijn. Als je tenminste een goede afronding wilde bewerkstelligen…Ik leunde dus tegen het hek aan de andere uiterste rand van de bak en voelde me eenzaam en boos. Voelde me aan de rand van alles, letterlijk aan de zijlijn, verdrietig ook.

Flits van besef: dit gevoel is heel oud. Dit hoort bij het heel kleine kind dat ik ooit was. Drie jaar oud ongeveer. En op een of andere manier wordt die pijnlijke sensatie door een bepaalde situatie getriggerd. Daar, in die club vrouwen wordt gekoesterd en getroost. Daar is liefde. En ik hoor daar niet bij.
Sterker nog – op een ander moment – in het verhaal van een andere vrouw werd ik in de rol van representant als zeer negatief ervaren. Boosheid naar mij, in die rol. Ik realiseerde me wel wat er gebeurde, maar weer die mengeling van emoties: “ik kan er toch niks aan doen?”

Eenmaal terug, aan tafel, een terugblik op de dag. Wat ik zie: de vrouwen aan het begin van de dag lijken daar totaal niet meer op. Ze geven licht, ze stralen kracht uit en openheid. Wat een transformatie.

Wat mijzelf aangaat: het is voor het eerst dat ik me niet beter voel na zo’n dag werken met de paarden en Sandra. Weet de oorzaak ook wel. Ik zit middenin het rouwproces om de dood van mijn vader, die 3 weken daarvoor is gestorven. Heb mijn gevoel aan het begin van de dag omschreven als drijvend in een inktzwarte zee met hoge golven. Een stuk wrakhout ben ik. Geen wonder dat ik deze dag aan de zijlijn heb gestaan en me geïsoleerd voelde. Ook al zijn Lucy en Grietje tot mijn grote troost een paar keer langs geweest.

Zo mooi dus dat de rollen die mij zijn toebedeeld deze dag niet voor niets die van ‘zijlijner’ zijn geweest. Je kunt het gewoon niet ‘bedenken’!

En dan ga ik met Sandra, Lucy en Grietje mee naar de kudde terug van circa 13-14 paarden. Laurentio is naast Lucy de leider van de kudde. Hoe het is om in die groep te staan…aanvaard te worden. Hoe het is dat Laurentio als eerste naar me toe komt met zo veel zachtheid en liefde bij me komt staan. Ik leun met mijn hoofd tegen zijn hals en streel deze. Hoe zacht ie voelt. Zijn ogen bijna gesloten. Rust. En alles is goed. En heel.

Dank je wel lieve Sandra dat je me meegenomen hebt…dat heb je niet zo maar gedaan…

Heel veel liefs,
Anke