Ze willen me niet!

Vanaf de eerste sessie bij de workshop op 3 november 2018 zijn Grietje en Lucy, de twee paarden van Sandra heel erg druk. Ze lopen heen en weer, van de een naar de ander in onze groep. Drie mensen worden duidelijk door hen “aangewezen” om actief deel te nemen aan de opstelling. De eerste opstelling was voor iemand met het thema eigen grenzen bewaken en ontwikkelen in relaties en hoe zij zich veilig kan voelen in zichzelf binnen die relaties.

P.S.: Je bent representant als je een rol aanvaardt die helpt het proces van de vraaginbrenger duidelijk te maken. Het kan een familielid vertegenwoordigen van de vraagsteller. Of een abstractie, zoals: iemand die niet gezien wil worden, verlangen, angst of innerlijk kind. Het representeren in een dergelijke rol geeft jou minstens zoveel duidelijkheid voor jezelf als voor degene die met een vraag of thema komt.

Enfin, deze hele dag zijn zowel Grietje als Lucy – samen met Sandra natuurlijk – onze begeleiders en steun. Omdat zij de energie die rondwaart in ons gezelschap feilloos aanvoelen, reageren zij daar waar nodig is en spiegelen ons gedrag dat wij zowel als individu vertonen, als in de groep.

Ik ga je vertellen hoe Lucy voor mij zorgde deze dag en daarmee voor ons allemaal…

Het begon zo: C, zo zal ik de vrouw noemen om wie het gaat in de vraagstelling, neemt haar plaats in de ruimte van de bak. Grietje komt naar me toe en maakt me duidelijk dat ik mee ga doen in de zoektocht. Ze duwt me naar voren. Sandra vraagt mij of ik de ziel van C wil representeren. Ik voel dat ik haar tot steun moet zijn en ga achter haar staan en leg mijn handen op haar schouders.

C loopt weg en zegt dat ze me hinderlijk vindt.  Lichte boosheid komt bij me boven. Ik voel dat ik niet bij haar weg mag en ook niet kan gaan. Dus, waar C ook gaat, ik volg haar op de voet. C wordt boos en zegt dat ze haar eigen boontjes wel kan doppen. Dat zij zelf bepaalt wanneer ik nodig zal zijn. Ik antwoord haar dat ik al haar zelf ben en dat ik me niet van haar kan losmaken.

C wordt steeds bozer en zet schreeuwend en huilend er flink de pas in, weg van mij. Ik voel paniek boven komen en zit haar op de hielen. Het lijkt uit de hand te lopen, want ik schreeuw nu ook tegen haar; we zitten aan elkaar vast! Sandra wijst vervolgens een “helper” aan voor C, ze lopen nu hand in hand. Hierdoor voel ik me nog meer buitengesloten. Vastbesloten achtervolg ik ze nu beiden op de voet.

Ik voel me zo verantwoordelijk en diep ongerust omdat ik C niet verlaten mag van mijzelf, dat ik verrast wordt door weer een nieuwe representant: Angst. Deze begint aan mij te trekken en te duwen: “Weg Jij!” krijg ik te horen. Dit is het moment dat ik overvallen wordt door een heel oud gevoel uit mijn vroege kindertijd:

Ik ben drie jaar en ik voel me niet gewenst, sterker nog “ze willen me niet”. Angst (de representant) sleurt me nog verder weg – ik roep Nee! Ik voel woede, verlatenheid, angst en het volstrekt alleen gelaten zijn. Zondvloed aan tranen. Naast mij zijn er allerlei mensen door elkaar aan het praten, ik wil er niets van weten. Ik wil niet weten waar ze het over hebben, kan het ook niet in me opnemen; het is een kakafonie. Ik voel dat het hen niets kan schelen. Ik besta gewoon niet!

Ik ga naar de zijkant van de bak en ga zitten op het onderste houten balkje van het hek. Mijn rol is die van het “innerlijk kind” geworden. Het huilen gaat maar door en ik kan het niet stoppen. Opeens voel ik een grote aanwezigheid en kijk op.  Daar staat ze – op ongeveer 2 meter bij me vandaan. Lucy…en ze kijkt naar me. Ik voel een bundel van warmte en licht. Doodstil staat ze daar en blijft naar me kijken. Langzaam durf ik naar haar ogen te kijken – immense onvoorwaardelijke liefde stroomt bij me binnen.

Rust en rust en rust….oermoeder – moeder Aarde, haar blik, haar ogen dalen rechtstreeks mijn maag, mijn hart in. Nog nooit heb ik Lucy zo nabij gevoeld. Vaak heb ik contact gezocht met haar….ze duldde me, maar nu is ze hier, helemaal voor mij. Ik voel me zo dankbaar. Het huilen is nu ook voor een deel uit blijdschap. Onder haar hals kijkend – aan de overkant – zie ik iemand zitten, op dezelfde manier als ik, op het houten onderrandje van het hek. Het is iemand in de rol van “ik wil niet gezien worden”.

Lucy kijkt me na als ik naar die representant toeloop. Ik ga naast haar zitten, nog steeds huilend. Zij zegt dat ze me niet kan helpen. We zijn allebei alleen. Ik wist niet dat huilen zo grenzeloos en bodemloos kan zijn. En weer is Lucy daar, schermt ons beiden af door dwars voor ons te gaan staan. Wat is dat fijn, niemand die ons nog kan zien. Haar warme flank is maar 2 cm bij me vandaan…ik durf eindelijk mijn wang tegen haar warme zachte huid te laten rusten. Ik geef haar kusjes, snuif haar geur, bedank haar, aai haar hals en haar buik.

Ze voelt als een moeder. Geluk en verdriet, het is er allebei tegelijk. Het huilen ook nog. Sandra komt vragen om de hals van Lucy heen: “hoe gaat het hier, hoe voelt het?” “Veilig” zeg ik. Langzaam loopt Lucy weer weg om na korte tijd nogmaals langs te komen en op dezelfde manier bij me te staan. Ik mag nog een keer knuffelen met haar en voel alle brokstukken in mezelf weer aaneen schuiven. Meer heel van binnen en groter gegroeid – meer volwassen.

C komt wat dichterbij. We staan tegenover elkaar en zien elkaar. Allebei met tranen. Zij zegt “we horen toch bij elkaar en ik hou toch wel van je”. Als “ziel” hardhandig uit de weg geruimd, het “innerlijk kind” in geslingerd, voelde ik me weer welkom en verbonden met elkaar.

Wat deze sessie mij als groot geschenk heeft gebracht is de bijna niet te beschrijven intens helende en troostende kracht van zo’n wijs dier als het paard. Wat mij betreft is er geen therapievorm die zo’n directe weg naar mijn diepste emoties vindt als het samenwerken met dit dier.  Ze veinst niet, heeft geen bijbedoeling, ze is – in al haar puurheid.

En Sandra is onverbrekelijk verbonden met haar paarden – samen vormen zij een brug waarover je reizen kan naar inzicht in jezelf en naar genezing.

Dankjewel jullie alle drie – uit de grond van mijn hart.

Liefs, Anke